Terug naar het kikkerlandje

Hoi allemaal,

Ik weet dat dit voor veel mensen als een verbazing komt en dit niet aan hadden zien komen, maar ik ga terug naar Nederland. En nee, niet voor ‘eventjes’. Ik stop met mijn jaar High School in Amerika.

De reden dat ik stop is heimwee. Ik ben er letterlijk ziek van. Ik slaap niet goed meer en ik heb helemaal geen eetlust. Ik zal het in het kort even proberen uit te leggen zodat ik, als ik straks weer thuis ben, niet telkens 1023893 keer hetzelfde verhaal hoef te vertellen. Dit is voor mij best wel een hele moeilijke periode geweest dus ik vind het niet heel makkelijk om erover te praten, maar ik heb er zeker geen spijt van!

2 maanden voordat ik vertrok wist ik eigenlijk al dat ik niet meer voor 10 maanden naar Amerika wou. Maar ik was zo bang om zoveel mensen teleur te stellen dat ik het aan niemand durfde te vertellen. Dit heb ik toen dus ook niet gedaan en dat was een hele grote fout. Al sinds ik hier ben heb ik het gevoel gehad dat ik hier niet voor mezelf zit, maar voor de mensen die ik niet teleur wou stellen (maar die hadden ondertussen ook geen idee wat er echt aan de hand was). 2 weken geleden heb ik toen uiteindelijk de keuze gemaakt om voor mezelf te kiezen en verteld wat er nou allemaal precies speelde. De mensen om mij heen hier zagen wel dat het niet goed ging met mij, maar de mensen thuis zagen dat natuurlijk niet en dachten dat het maar een ‘fase’ was waar ik doorheen moest komen. Maar ik wist zelf wel beter. Ik heb een hele zware en vermoeiende tijd achter de rug, maar ik heb ook zeker hele leuke dingen meegemaakt! Ik heb een heel lief gastgezin gehad die erg goed voor mij heeft gezorgd en ook heb ik echt een paar hele goeie vrienden hier gemaakt waar ik zeker contact mee ga houden.

Sinds ik hier ben heb ik ook een lijstje bijgehouden met dingen die mij zijn opgevallen:

- Ze poetsen hun tanden voordat ze gaan ontbijten
- Iedereen heeft een hekel aan Obama en dat laten ze ook maar al te graag weten
- Amerikanen hebben echt geen flauw benul van topografie. ‘Of Turkije naast Nederland ligt..’
- Ze hebben hier een verkeersregel dat je altijd rechtsaf mag slaan, óók als het stoplicht op rood staat. Hier moest ik aan het begin wel even aan wennen dus
- Met mes en vork eten kennen ze hier niet. Ze eten meestal alleen met een vork en af en toe een lepel erbij
- Fietsen kennen ze hier niet
- Het woord ‘shit’ is hier een heel erg woord. Hier kwam ik achter nadat ik het een paar keer had gezegd en vervolgens een paar hele boze gezicht naar me toe kreeg. Ja, ik had geen idee
- Amerikaanse auto’s zijn van binnen echt een troep
- Birkenstocks met sokken erin zijn echt helemaal da bomb hier
- De stoelen zitten aan de tafels vast. Aan het begin had ik hier nogal moeite mee. Dan wou ik me stoel naar achteren schuiven, waarna ik vervolgens de hele tafel meenam
- Ze knakken hun vingers de hele tijd

Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik morgen vlieg. Ik vlieg dus morgenochtend om 05:40. Ik ben heel erg blij en opgelucht dat het allemaal zo snel geregeld is en dat ik naar huis kon. Vandaag was nog wel even een stress dagje met alles inpakken en de laatste dingetjes regelen, maar ik heb het gered. Ook heb ik gelukkig nog goed afscheid van iedereen kunnen nemen en ben ik er nu echt helemaal klaar voor om naar huis te gaan

. Dit is waarschijnlijk dus ook mijn laatste blog.

Tot over een paar uur Nederland!!

XOXO

Josephine

It hurts to let go, but sometimes it hurts more to hold on

I survived!

Nou jongens,

Ik heb het overleefd hoor!! Maar, natuurlijk niet zonder dat er iets raars moest gebeuren op de eerste schooldag. Ik heet namelijk niet voor niets Josephine van Breemen (of Breeman, zoals er op me schoolpasje staat hahah).

Laat ik maar gewoon beginnen bij de eerste schooldag. Pff wat was ik zenuwachtig. Uiteindelijk nergens voor nodig natuurlijk, maar toch was ik echt onwijs zenuwachtig. We hadden afgelopen donderdag dus een ‘C Schedule’. Dit betekent dat we al onze 8 classes op één dag hebben en de lessen 45 min duren (dit staat beter uitgelegd in me vorige blog). Ik begon first periode met Algebra 2. Ik snapte er he-le-maal niks van. Mijn Engels is opzich wel goed, maar toen the teacher uit ging leggen wat we gaan leren de komende tijd, begreep ik er echt geen ene hol van. Maar als ze er dan achter komen dat je een exchange student bent, willen ze je maar al te graag helpen. Dit is dus wel handig. Als ik iets nodig heb of ik snap iets niet en ik stel voor een Senior een echt hele ‘domme’ vraag, een vraag waar een senior allang het antwoord op zou moeten weten, kijkt iedereen me heel raar aan. Maar als je dan uitlegt dat je exchange student bent, wordt je vraag zo beantwoord. Ik zie er volgens iedereen ook uit als een niet-exchange student.. haha
Maar goed, na Algebra 2 had ik Economics. Ik was gewend dat economie altijd een super leuk vak was, vooral omdat ik echt een geweldig leuke leraar had (hoi meneer Pol). Ik was dus een beetje bang dat de economie lessen minder leuk zouden zijn. Maar wat bleek nou, the teacher die ik heb voor Economics, is gewoon een tweede meneer Pol! Echt heel erg keten dus!
Na economie had ik Beginning Theatre. Ik wist niet zo goed wat ik hier van moest verwachten, maar volgens mij is het echt een hele leuke class! Bij elke les hebben we nog geen echte ‘les’ gehad. Het enige wat the teachers gedaan hebben is uitleggen wat er wel en niet mag in de klas, wat we gaan leren/doen de komende tijd en verteld over hunzelf. Het was zoveel informatie elke class, dat ik er niks van onthouden heb. Maar gelukkig hebben we een papier gekregen waar alles nog een keer op staat uitgelegd, dus dat komt vast wel goed.
Na Beginning Theatre had ik Infant/Toddler. Dit is een beetje een vreemde class, maar wel leuk! Ook hier ging de docent weer uitleggen wat we gaan leren de komende tijd. Ze had twee dingen waar ze echt naar uitkijkt. Het ding waar ze naar uitkijkt eerste was, dat we 2 films over bevallingen gaan kijken.. Maar dan ook echt alleen de bevalling en kijken hoe het kindje eruit komt. Hier kijk ik ook zeker naar uit! Kuch. Niet dus. Het tweede dingetje was, dat we over een paar weken een project hebben met een soort baby. Eentje die op batterijen werkt en die dus ook echt aan het huilen is de hele tijd. Deze baby op batterijen moet je dus ook serieus gaan meenemen naar al je andere classes en bij je houden voor 2 of 3 nachten. Mij is verteld, dat als je die baby op batterijen hebt, iedereen je ontwijkt op dat moment hahah.
Na deze class was het pauze. En aangezien ik mijn vriendin niet kon vinden, haar mobiel was uitgevallen en mijn hoofd al zo vol zat met nieuwe informatie, had ik maar besloten om mensen te gaan kijken. En er was een ding dat mij zo erg opviel. Er zijn zó veel stelletjes op school. Niet normaal. En klef dat ze zijn. Niet om aan te zien. Toen ik aan het begin van de lunchpauze bij me locker kwam, stond er een stelletje uitgebreid te zoenen voor mijn locker. Ranzig. Als je wilt zoenen, best, maar doe het niet voor mijn locker aub. Nouja, toen ik vroeg of ze even aan de kant wouden gaan keken ze me heel boos en vreemd aan. Ja sorry hoor, maar dan moet je maar een betere en meer privé plek vinden om te gaan zoenen, denk ik dan.
Na de lunch break had ik American History en daarna Literature of The West. In deze classes deden ze alleen maar uitleggen wat we gaan doen de komende tijd en zichzelf voorstellen enzo. Niet veel bijzonders dus. Na deze lessen had ik Newspaper Production. Dit is echt leuk! Dit betekent namelijk dat ik, samen met de andere kinderen in deze les, de schoolkrant mag maken. Ik vind alleen de naam heel er stom.. De naam van de schoolkrant is namelijk ‘Pony Express’.. Konden ze niet met wat beters komen. Maar in ieder geval, de leerlingen van de schoolkrant en de leerlingen van de Yearbook werken samen. Dus, ik mag ook nog een beetje meehelpen met het maken van het Yearbook! Ook moeten wij, de leerlingen van de schoolkrant, bij heel veel activiteiten van de school zijn om: foto’s te maken (mogen wij ook nog doen!!) en om natuurlijk een goed verhaal over de activiteiten te kunnen schrijven. Ik ben dus echt excited voor deze class!
Na Newspaper Production ging ik naar mijn laatste class voor die dag: Aspiring Teachers. De klas zat eigenlijk al vol toen ik me ervoor inschreef, maar omdat ik een exchange student ben wouden ze me er graag in hebben ;p. Deze class is bedoelt voor mensen die heel erg graag met kinderen willen werken later. Nu wil ik dat niet echt bepaald doen later, maar vind ik kinderen wel leuk. Dit is een hele kleine class met maar in totaal 7 leerlingen erin (waaronder ik zelf). Deze class is zo klein, omdat je in de les heel veel activiteiten doet na school en tijdens school. Bijvoorbeeld naar een kinderopvang gaan en daar een middag helpen, of naar een Primary School gaan en daar een gastles geven ofzo. Ik vind het juist wel leuk dat de class zo klein is, want dan kan je iedereen goed leren kennen. En nu komt het raarste deel van mijn dag: in deze class zit één jongen en voor de rest alleen maar meiden. Ik had ook niet echt veel jongens verwacht verder. Maar, een van de meiden is lesbisch. Waar ik verder geen probleem mee heb. Alleen nu heb ik dus wel een beetje een probleem, want ze zit achter mij aan. Ondertussen heb ik al 3x aan haar uitgelegd dat ik een vriend heb, maar dat schijnt ze niet helemaal niet snappen. Vervolgens vroeg ze om mijn nummer en tsja ik vond het zielig om te zeggen dat ik mijn nummer eigenlijk niet aan haar wou geven. Dusja.. Aan de andere kant ook wel weer lachwekkend haha. We zien wel hoe het afloopt.. Ohja, voor de mensen die vroegen naar of we met de schoolbus naar school gingen, helaas niet.. We zitten te dicht bij de school, dus stopt de school bus hier niet. Ze zien ons als ‘loop afstand’ het is 35 minuten lopen.. Hoe bedoel je loop afstand. We worden dus elke dag gebracht en gehaald door een van onze gastouders. Nadat de school dus was afgelopen werden we weer opgehaald door onze gastmoeder. Ik was zo ontzettend uitgeput van deze dag. Heb voor de rest ook niks meer gedaan.

Vrijdag was de tweede dag school met weer een C schedule. Deze dag was wat minder vermoeiend.
Ik heb deze dag besloten dat ik mijn 8^e periode ga laten vallen. De Aspiring Teacher class. Aangezien de Infant/Toddler (Child Development) en de Aspiring Teacher class bijna hetzelfde zijn, en ik niet zo’n zin heb om ZO veel met kleine kinderen te werken, heb ik besloten om een van de twee dus te laten vallen. Ben ik ook meteen van mijn lesbische vriendin af haha. Ze was verder wel aardig hoor, daar niet van. Vrijdag hebben we heel veel naam spelletjes gedaan in de lessen, zodat iedereen elkaar een beetje kan leren kennen. Verder zwaaien er ook allemaal mensen naar me in de gangen, of zeggen ze hoi, terwijl ik geen idee heb wie het zijn haha.
Vrijdag was ook de eerste ‘Home Football game’. Hier ben ik heen geweest met Jenna. Mijn eerste football game ooit! En ook al snapte ik echt geen ene hol van het hele spel, was het echt heel erg leuk! We hebben helaas wel verloren, nouja volgende keer beter.

In het weekend heb ik niet echt wat bijzonders gedaan. Ik was te moe van de eerste twee dagen school en moest alles even rustig verwerken.

Maandag was dan de eerste echte lesdag, want de twee schooldagen daarvoor hadden we niet echt les gehad. Met schoolboeken werkt het hier heel anders dan in Nederland. In Nederland moet je ze gewoon bestellen en dan krijg je ze thuis afgeleverd. Hier hebben ze alle boeken voor alle, ja echt alle leerlingen, in een magazijn staan. Maandag hadden we aan A Schedule. Dus ik had class 1,3,5 en 7. Per les moesten we dus naar dat magazijn gaan om ons lesboek voor die les op te halen. De schoolboeken zijn hier echt niet normaal dik trouwens (en dus ook heel erg zwaar). Elke les duurt anderhalf uur, en ik moet zeggen dat ik dat net ietsjes te lang te vind. Maar voor de rest vond ik het echt een leuke dag! Toen ik thuis kwam en naar mijn kamer liep, stond er opeens een doos op me bed. Geen idee van wie die was, of wat erin zat. Maar toen ik zag dat de doos uit Amsterdam kwam, en ik de hagelslag hoorde toen ik de doos optilde, wist ik al meteen wat het was. Mijn lieve ouders en broertje en zusje hadden een pakket opgestuurd met allemaal Nederlandse dingen erin! Echt super lief dus. En ik was zo verrast! De foto van wat er allemaal precies in de doos zat kan je hieronder zien. Maandag heb ik ook mijn eerste huiswerk gedaan. Ik had dit al zo lang niet meer gedaan, dat ik er wel weer even aan herinnerd moest worden dat ik huiswerk had haha. Gelukkig stelde het niet zoveel voor en was ik snel klaar.

Dinsdag had ik drop meegenomen naar school en aan iedereen in mijn Literature les laten proeven. Jullie hadden hun gezichten moeten zien, het was echt heel grappig. Ze vonden het niet echt lekker haha. Vervolgens kreeg ik heel vaak de vraag: ‘vind jij dit écht lekker?’. Ze waren heel verbaasd toen ik ja zei haha. Blijkbaar vinden alleen mensen in Nederland het echt lekker.

Woensdag waren na school de audities voor de musical Alice in Wonderland. Aangezien ik geen fall sport ga doen, en ik toch graag een naschoolse activiteit wou hebben, vond ik dit wel een goed idee. Ik help backstage mee, in de wardrobe! Echt heel leuk dus! Ik zelf heb geen auditie gedaan, maar ik wou wel heel graag zien hoe zo’n auditie nou eigenlijk ging. Het was eigenlijk een gesloten auditie, dat er geen mensen mogen komen die geen auditie doen, maar omdat ik een exchange student ben hadden ze een uitzondering gemaakt.

Vrijdag was een early release day! Dit betekent dat al je classes die die maar 1 uur duren en je geen lunch pauze tussendoor hebt. Dus ik was om 12:40 al uit. Daarna ben ik Jenna en haar zus wezen helpen met uitnodigen maken voor de babyshower van haar zus. Toen we daar mee klaar waren ben ik met Jenna dinner wezen eten. Dit was heel erg gezellig! We hebben er in totaal 3 uur gezeten haha.

Zaterdag was er het ‘fall festival’ georganiseerd door de kerk. Hier werden spelletjes georganiseerd voor de kleine kinderen, waarbij de ‘youth’ moest helpen. Ik moest mijn groep gaan schminken. Helemaal top ging dat niet haha. Iedereen moest ook wat te eten meenemen, dus na de spelletjes hebben we met ze alle gegeten. Daarna hebben we gezellig een filmavondje gehouden.

Vandaag heb ik voor het eerst geskyped met iemand, sinds ik hier ben. En ik ben hier nu een kleine 2 maanden. Veel mensen vonden het raar dat ik nog niet geskyped of gebeld had met iemand, maar ik was hier nog niet klaar voor. Maar vandaag heb ik dan toch geskyped met mijn ouders en broertje en zusje! Ik vond het wel een beetje moeilijk aan het begin om hun stemmen allemaal weer te horen en Zarah (hond) weer te zien, maar achteraf vond ik het ook wel fijn. Daarna gingen we naar de kerk. Zoals elke zondag. Ik vind het wel een beetje saai worden en soms ook wel moeilijk omdat ze toch de hele tijd over god praten enzo terwijl ik daar helemaal niet in geloof. Ik ga eigenlijk alleen nog maar mee omdat mijn vrienden ook naar de kerk gaan en ik dan een beetje met hun kan keten. Ik kreeg best veel vragen van mensen of wij verplicht mee naar de kerk moeten. Nee, wij hoeven niet verplicht mee, maar zoals ik al zei ik ga eigenlijk alleen maar omdat mijn vrienden daar zijn en uit respect voor me gastfamilie.

Nou dit was het voor vandaag. Ik zal proberen me blog zo goed mogelijk bij te houden, maar ik heb het veel drukker en merk zelf ook wel dat ik minder tijd hier voor heb. Nu maar weer eens verder met wat ik eigenlijk aan het doen was, me artikel voor de schoolkrant aan het schrijven.

Toedels,

Josephine

There ain't no journey that don't change you some

Ps. Als je op de hoogte wil blijven van mijn verhalen, dan kun je je email rechts onder invullen. Je krijgt dan automatisch een berichtje als er een nieuw verhaal online is gekomen.

Ik weet geen titel

Halloo allemaal,

De laatste week vakantie zit er eindelijk bijna op! Huh, eindelijk?! Ja eindelijk, want ik kan niet wachten tot de school eindelijk begint over twee dagen. De school begint donderdag en afgelopen dinsdag hadden we registration day. En dit was al een expierence zichzelf.

Het was heel erg druk, want de hele school moest die dag zijn of haar schoolpasje laten maken en schedule ophalen. Eerst ging ik mijn schedule ophalen en die ziet er als volgt uit:

1. Algebra 2
2. US History
3. Economics
4. Literature of the West
5. Beginning Theatre
6. Newspaper Production
7. Infant/Toddler (Child Development)
8. Aspiring Teachers

De school heeft voor een van de meest ingewikkelde Bell Schedule’s gekozen (waarom makkelijk als het ook moeilijk kan hé). We hebben namelijk een A/B Schedule. Dit betekent dat je de ene dag class 1,3,5 en 7 hebt (de oneven getallen). En de andere dag class 2,4,6,8 hebt (de even getallen). We hebben dus 4 classes op een dag. Elke class duurt anderhalf uur. Persoonlijk vind ik dit erg ingewikkeld, want je moet elke keer kijken of er die dag een A of een B Schedule is en wat voor classes en homework je dan hebt. En alsof het nog niet ingewikkeld genoeg is, de eerste drie schooldagen hebben we een C Schedule. Dit betekent dat we al onze classes in één dag hebben. 8 classes op een dag dus en ze duren dan 45min in plaats van anderhalf uur. Dit doen ze zodat je een beetje kennis kan maken met hem vak en je teachers. Dit is mijn schedule voor het eerste semester trouwens. The classes voor het tweede semester moeten we nog kiezen, maar dat is pas rond de kerst.

Nadat ik me Schedule had opgehaald ging ik een foto voor me schoolpasje laten maken. Je foto moest je maken in de gymzaal, maar omdat het zo druk was begon de rij er ergens helemaal buiten de gymzaal. Daardoor wist ik niet zeker of ik wel in de goeie rij stond, dus had ik het maar gevraagd een het meisje dat achter mij stond te wachten met haar vader. Wat bleek nou, zij was ook nieuw op deze school en wist ook niet zeker of dit wel de goeie rij was , wat het uiteindelijk gelukkig wel was haha. Ze woonde eerst in Salem (capitol van Oregon), maar is naar Springfield verhuisd met haar vader in verband met een gekke moeder. Ze woont nu bij haar oom en twee even. De neven zitten ook bij ons op school, dus ik had gelijk al 3 nieuwe vrienden gemaakt. Eigenlijk 4 als je de vader meetelt, deze is een beetje prettig gestoord, maar heel erg aardig. Nadat we onze schoolfoto hadden laten maken moesten we nog een locker zien te regelen. En ook hier stond weer een extreem lange rij, maarja je moet toch iets over hebben voor zo’n Amerikaanse locker toch? Toen we eindelijk aan de beurt waren, hadden Summer (het meisje dat ik ontmoet had in de rij) en ik besloten om een locker te delen. Je hebt twee soorten lockers bij ons op school. Als je een locker gaat delen met iemand dan krijg je zo’n hele lange die je altijd in series ziet. Als je een locker voor je eentje neemt krijg je eentje die de helft is van zo’n grote. Toen we onze locker hadden gevonden, kwamen we erachter dat een van haar neven zijn locker 3 plaatsen verderop heeft. Lekker keten dus. En zoals ik al zei, deze dag was al een hele expierence zichzelf. Ik was dus ook best wel uitgeput van alle indrukken.

Donderdag was er een ayusa (de organisatie) meeting voor de yes-students. Yes-students zijn studenten zoals Abod. Zij worden uitgekozen door hun overheid om een exchange year te doen. Ze hoeven dan ook niks te betalen, maar moeten in ruil daarvoor hier wel allemaal vrijwilligerswerk gaan doen enzo. Aangezien ik geen yes-student ben, hoefde ik eigenlijk helemaal niet naar deze meeting te gaan. Maar omdat ik de andere yes-studenten wel wou ontmoeten en ik toch niks beters te doen had, was ik maar meegegaan. We moesten allemaal verzamelen bij het huis van onze local coördinator. Eerst kregen de yes-studenten een heel verhaal te horen van haar enzo, maar omdat ik geen yes-studenten ben hoefde ik hier niet naar te luisteren gelukkig en mocht ik boven tv gaan kijken. Toen ze eenmaal klaar waren gingen we lunchen. Dit was heel erg gezellig. Daarna gingen we naar de bibliotheek om daar een rondleiding te krijgen.. Ja, dit was erg saai. Vervolgens gingen we naar een Foodbank. Ik dacht dat dit ook saai zou zijn, maar ik was toch aardig onder de indruk van hoe alles daar geregeld wordt en hoeveel vrijwilligers er waren. Ze zijn hier heel erg van het ‘Give Back’. Ik was zo onder de indruk, dat ik bijnaaaaaa mezelf als vrijwilliger had opgegeven. Dit heb ik toch maar niet gedaan. Misschien ga ik wel een keertje helpen in hun ‘restaurant’ voor de daklozen.

Vrijdag was die er dan eindelijk hoor!! Mijn doos met spullen is eindelijk aangekomen. Nadat die vervolgens zelfs in Nederland op het verkeerde adres was afgeleverd (de mensen waren zo aardig om mijn vader op te bellen) is die vrijdag dan eindelijk aangekomen. Ik was dus ook wel blij. Een minpunt is, dat ze bij de douane niet zo goed met mijn spullen zijn omgegaan en bij het openmaken van de doos in twee kledingstukken hebben geknipt..
Diezelfde avond kwam er onverwachts nog een ‘pakket’ binnen, want Mike (de zoon van mijn gastouders), kwam langs met zijn vrouw en 3 kleine kinderen. Een woord: chaos. Mike werkt ’s nachts, dus die was meteen door gegaan naar zijn werk. Mijn gastvader en Abod waren aan het hardlopen en hun moeder zat alleen maar op haar mobiel en was dus niet aan het opletten. Ze had haar jongste zoon een banaan geven, die er volgens mee aan de wandel ging en met zijn banaan het hele tapijt het onder gesmeerd. Nadat we ze eindelijk allemaal in bed hadden gekregen en ze stil waren, was ik echt uitgeput. Pap en mam, ik vraag me echt af hoe jullie het gedaan hebben met 3 kinderen. Respect.

Zaterdag was ik al heel vroeg wakker, want tsja aangezien er 3 kleinkinderen waren die om 7 uur het hele huis al bij elkaar krijsten, kon je niet echt anders verwachten. Na ze de hele ochtend een beetje vermaakt te hebben, gingen ze ’s middags weer terug naar huis. Maar vlak voordat ze wouden vertrekken, moest een van de kinderen overgeven, waarna Mike het vervolgens met een lepel in een bakje ging scheppen… Dit was echt te vies. We zouden zaterdag eigenlijk naar de Oregon Zoo gaan, maar door onverwachts bezoek moest ik uitgesteld worden naar maandag. Nadat ze waren vertrokken zijn we naar de movies geweest met de yes-studenten, omdat niemand iets te doen had. We hebben Mission Impossible gezien en die was erg leuk. Toen we waren thuis waren, waren de ouders van mijn gastvader er. Op zaterdagavond doen we heel vaak game night. Dit was dus ook erg gezellig.

Maandag zijn we dus naar de Oregon Zoo geweest. En aangezien het maandag ook Labor Day was, hadden we verwacht dat het echt extreem druk zou zijn. Maar dit viel gelukkig reuze mee. Nadat we alle dieren in de dierentuin hadden gezien, gingen we weer onderweg terug naar huis. Maar op de terugweg van Portland (the Zoo was in Portland) naar Springfield, kom je langs een hele grote outlet store. En omdat het Labor Day was, was de outlet dus langer open en hadden we besloten om daar maar ‘eventjes’ te stoppen. Nouja ‘eventjes’ was het dus niet, want uiteindelijk hebben we er 4 uur rondgelopen. Maar dan ook wel goed geslaagd.

Morgen is het woensdag (bij jullie is het al woensdag) en is er een soort van orientation day op school. Het is eigenlijk alleen bedoeld voor the Freshmans (brugpiepers), maar omdat wij (de andere exchange students, Summer en ik) ook nieuw zijn mogen wij ook komen morgen. Dan kunnen we alvast kijken waar onze classes zijn en kennis maken met onze teachers. Ik heb er dus zin in!

De eerste maand in Amerika is toch wel echt voorbij gevlogen. 1/10 deel zit er al op.. Ookal had/heb ik het soms echt zwaar en kan ik mezelf af en toe nog steeds voor kop slaan dat ik dit ben gaan doen. Maar nu school bijna begint ben ik weer zo enthousiast! Gaat helemaal goed komen. Hoop ik.

Sorry trouwens voor mijn Engelse woorden tussendoor af en toe, mijn Nederlands is zwaar achteruit gegaan de laatste tijd lol.

Toedels

Josephine

"Never let a stumble in the road be the end of the journey"

Ps. Als je op de hoogte wil blijven van mijn verhalen, dan kun je je email rechts onder invullen. Je krijgt dan automatisch een berichtje als er een nieuw verhaal online is gekomen.

Dit is een mega lange blog

Hallowa,

Maandag 24 augustus

Maandag nacht werd ik opeens wakker om 3 uur 's nachts en ben daarna ook niet meer in slaap ben gevallen. Uiteindelijk was ik rond 7 uur uit bed gegaan en lekker warme sokken aangetrokken, want het huis is altijd heel koud in de nacht en in de ochtend. Vervolgens ging de bel. Maarja iedereen sliep nog dus ik moest de deur open doen. Ik de trap afrennen (het hele huis is bekleed met tapijt behalve het stukje bij de voordeur) en ja hoor, ik moet natuurlijk precies weer bij dat kleine stukje met mijn gladde sokken aan onderuit gaan. Mijn kleine teennageltje ook nog gesneuveld daardoor.
Rond de middag gingen we naar het winkelcentrum om wat dingen te halen, want we gingen de volgende dag weer kamperen. Toen we alles hadden en we weer in de auto terug naar huis zaten, zagen we opeens allemaal mensen zwaaien naar ons en we wisten niet waarom. Het werd al wel snel duidelijk waarom ze naar ons aan het zwaaien waren. Wij reden namelijk de verkeerde richting op, op een one way street. En toen ik uit het raam voor mij keek zag ik pas dat er ook behoorlijk wat auto’s onze richting op gereden kwamen. Gelukkig had mijn gastmoeder het ook door en ging ze heel erg snel van de weg af. Nou we waren allemaal wel een beetje in shock, vooral mijn gastmoeder. Die was zo erg geschrokken dat ze even geen auto meer durfde te rijden. Maar gelukkig zat Michelle (hun dochter) ook in de auto en heeft die de rest van de weg gereden. De rest van de dag hebben we niks bijzonders meer gedaan.

Dinsdag 25 augustus

Dinsdag waren we vroeg uit de veren, want we gingen weer kamperen. Na een lange autoreis kwamen we aan bij Diamond Lake, waar we onze eerste nacht hebben doorgebracht. Helaas hebben we niet veel van Diamond Lake kunnen zien, want door de bosbranden in de buurt was er overal heel veel rook. Nadat we onze tent hadden opgezet, hadden we besloten om ons opblaasbootje op te blazen. Nouja Abod en mijn gastvader mochten het bootje opblazen aangekomen mijn gastmoeder en ik daar geen zin in hadden. Er stond op de doos dat er 3 personen in zouden moeten kunnen, maar nadat Abod en ik er in zaten en het bootje al half zonk hadden we maar besloten dat het misschien beter was als er niemand meer bij kwam. Vervolgens liep er allemaal water ons opblaasbootje in, waardoor ik dacht dat er een gat ergens zat en ik er dus uit wou. Wat bleek nou, Abod had nog nooit in een opblaasbootje gezeten dus hij wist ook niet dat als je uitgebreid tegen de zijkant gaat leunen er allemaal water je bootje in loopt. Gelukkig liep het water dus de kant van Abod het bootje in en was ik dus een stuk droger gebleven dan hij was. Toen ons bootje geen succes was, besloten we een ‘stukje’ te gaan lopen om het meer. Dit was heel erg gezellig omdat we de kans kregen om elkaar wat meer te leren kennen. Maar na 2 uur gelopen te hebben, door een of andere muggenzwerm te zijn gelopen waardoor ik vervolgens 21!!!!!!! Keer ben geprikt, had ik het toch wel gehad. En de rest ook wel. Rond half 5 gingen we weg om een ‘stukje’ te lopen en om kwart over 9 waren we weer terug. Iedereen was helemaal uitgeput dus avondeten was er ook niet echt meer van gekomen.

Woensdag 26 augustus

Zoals ik al zei, in de buurt van onze kampeer plaats waren aardig wat bosbranden. En ja, dan heb je natuurlijk ook brandweerwagens en brandweermannen die dag en nacht door proberen dat vuur te blussen. En die brandweerwagens maken de hele nacht door het geluid van een vrachtwagen als die achteruit rijd. Nou en ik kan je vertellen, dat als je heel erg moe bent en graag wilt slapen, dat dat geluid op een gegeven moment echt onwijs irritant word. Ik had dus weer geen oog dicht gedaan. En ik had ook nog een buikpijn. Nadat we alles weer hadden ingepakt en in de auto hadden geladen gingen we door naar Crater Lake. Dat was ooit een vulkaan maar het is nu een meer in de krater van de vulkaan geworden (logische hé). Nadat we wat toeristische foto’s hadden genomen met en van het uitzicht, reden we naar het enigste punt waar je naar beneden kon lopen naar de Lake zelf. Ondertussen was mijn buikpijn veel erger geworden en voelde ik mij echt niet lekker. Maar ik wou het niet verpesten voor de rest, dus zijn we toch maar naar beneden gelopen. En daar is ook een punt waar je in Crater Lake kan springen. Abod durfde niet en ik zat te twijfelen want het was toch wel een beetje heel erg hoog en het water was echt ijskoud. Toen ben ik er toch maar samen met mijn gastvader ingesprongen. Yolo.
De berg aflopen naar Crater Lake was niet zo’n groot probleem, maar de berg weer op in de brandende zon, zonder water en met buikpijn, tsja dat ging helaas wat minder goed. Ik voelde me echt niet goed dus uiteindelijk overgegeven. Sorry voor de mensen die onder ons liepen op dat moment.. haha. Toen we eenmaal de berg weer op waren en weer onderweg waren in de auto, moest mijn gastvader een plaspauze houden dus waren we even gestopt. Ik moest ook een pauze houden. Maar niet eentje om te plassen, want ik moest weer overgeven. Nadat we hadden geconcludeerd dat ik toch echt ziek was, hadden we besloten om maar terug naar huis te rijden. Terwijl we eigenlijk nog een nachtje zouden moeten gaan kamperen. Ik voelde me dus best een beetje schuldig. Maar toen Abod mij vertelde dat die eigenlijk wel blij was om naar huis te gaan en hij ze bed miste, voelde ik me al ietsjes minder schuldig haha. Toen we na een hele lang autorit eindelijk thuis kwamen was ik maar meteen gaan slapen.

Donderdag 27 augustus

Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelde ik me niet echt beter, dus hadden we maar besloten niet echt iets te doen die dag. Er werd wel heel goed voor me gezorgd hoor, door mijn gastmoeder. Maar op zo’n moment mis ik mijn eigen moeder toch ook wel heel erg. In de middag zijn we alleen even snel naar de school geweest om wat formulieren in te leveren. En ik weet niet of jullie het nog herinneren, maar ik had al eerder in een blog verteld dat ik voor dat ik naar Amerika vertrok, een doos had opgestuurd met spullen en kleding erin die niet meer in mijn koffer paste. Nouja die doos waren ze dus ‘kwijt’, want hij was ergens in Amerika maar niemand wist waar. Toen ik donderdag op zo’n site keek waar ik mijn pakket kon volgen (deze site bleek niet up to date te zijn), stond er opeens dat de postbode gisteren aan de deur was geweest met mijn pakket maar dat die was geweigerd en dat mijn pakket nu weer terug onderweg was naar Nederland. Hoe kunnen wij nou een pakket hebben geweigerd als we niet eens thuis waren op dat moment?!

Vrijdag 28 augustus

Nadat we er gisteren dus achter waren gekomen dat mijn pakket terug was gestuurd naar Nederland, waren we vrijdag ochtend meteen naar het postkantoor gegaan om te kijken of we het nog konden tegenhouden en het pakket terug konden krijgen. Nouja wat ik dus al zei, de site was niet up to date en het bleek dat mijn pakket al op 13 augustus was geweigerd en terug was gestuurd.. Maar op 13 augustus waren wij gewoon thuis en is er niemand aan de deur geweest om mijn spullen af te leveren. Mijn pakket was bij het verkeerde adres afgeleverd, terwijl het goeie adres er gewoon op stond en die mensen hadden hem dus (gelukkig maar) geweigerd. Toen we dus vroegen of we het pakket nog terug konden halen bleek dat niet te kunnen , want hij was alweer in Amsterdam en zou de volgende dag bij mijn huis in Nederland afgeleverd worden. Nouja, ik was dus chagrijnig want ik heb die spullen nodig en loop er al een maand op te wachten. De rest van de dag hebben we niks gedaan, want ik voelde me nog steeds niet top.

Zaterdag 29 augustus

Op zaterdag houden we (meestal) een pyjama dagje. Dus echt veel interessants hebben we niet gedaan. Behalve een grappig dingetje dat er was gebeurd haha. Abod en ik moeten samen een badkamer delen, wat verder echt geen probleem is hoor. Maar het was me al opgevallen dat er echt extreem veel wc papier in de prullenbak lag en het ook steeds meer werd. En ik wist ook zeker dat ik niet degene was die dat deed. Ook rook het soms nogal vreemd en muf in de badkamer. En toen bedacht ik me opeens dat het in landen, zoals het land van Abod, normaal is om je gebruikte wc papier in de prullenbak te gooien en niet door de wc te spoelen. Dit vond ik toen dus wel een beetje vies, maar ik wist niet echt hoe ik het tegen hem moest zeggen. Want eigenlijk vond ik het wel een beetje dat die niet wist dat het hier gewoon door de wc moet. Nouja ik was dus naar me gastmoeder gegaan, het probleem uitgelegd en zij durfde het eigenlijk ook niet echt tegen hem te zeggen. Dus hebben we het me gastvader maar laten doen. En ik had inderdaad gelijk, want hij het echt geen flauw idee dat het door de wc moest en niet in de prullenbak. Gelukkig had die daarna de prullenbak geleegd en spoelt hij het nu gewoon door de wc.

Zondag 30 augustus

Op zondag gaan we altijd naar de kerk. Voordat ik naar Amerika ging was ik nog nooit naar een echte kerkdienst geweest. Maar zo heel erg vind het niet eens om er heen te gaan, want zo leer ik veel sneller mensen kennen. Maar dat ik nu elke zondag naar de kerk ga betekend zeker niet dat ik nu opeens gelovig ben of gelovig ga worden. En dat weet iedereen ook en dat respecteren ze ook gewoon. En ik respecteer hun ook gewoon, ook al ga ik nooit gelovig worden. Verder is iedereen echt heel aardig! Alleen ik moet continue dezelfde vragen beantwoorden en dat is soms wel een beetje irritant. Maar in ieder geval, het hele kerk gebeuren duurt 3 uur. Het eerste uur een beetje zingen en een beetje naar verhaaltjes luisteren van mensen (dit is echt mega saai). Het tweede uur hebben we ‘Sunday School’. Dan krijgen we een soort les over het onderwerp van de dag, nouja les, wij zitten maar met 5 mensen in een class dus we zitten altijd maar een beetje te spreken wat we die week hebben gedaan. Dit vind ik het leukste uur. Het derde uur heb ik girls class. Hierin zit ik met meiden die een of twee jaar jonger zijn dan ik, want anders moest ik naar de class met vrouwen van in de 30 haha. De lessen de ze hier geven zijn kei saai. Geen seks voor het huwelijk en blablabla. Allemaal andere dingen waar ik niet in geloof. Maar dat maakt niet uit, want dat weten ze. Het zijn trouwens wel echt leuke meiden in die class!

Maandag 31 augustus

Vandaag moesten we om 11 uur weer op school, omdat we een afspraak hadden met de counselor. Dat is een soort van onze ‘mentor’ voor het jaar. Als er iets is kunnen we naar haar toe komen en ze is heel erg aardig gelukkig! Ook hebben we met haar onze classes gekozen vandaag. Of ik al mijn gekozen classes heb is nog niet zeker, want er zaten er al een paar vol. Maar ze ging haar best doen om ons er nog in het krijgen J. Morgen is het registration day, dus dan kan ik mijn schedule ophalen en ons schoolpasje laten maken enzo. De andere twee exchange students waren vandaag ook bij de afspraak met counselor. Het zijn twee meiden. Eentje komt uit South-Korea en de andere komt uit Germany. Ze zijn allebei erg aardig. Ohja, ik ben ook de enige van de exchange students die een senior is! Het hangt er vanaf in welk jaar je bent geboren, of je dan wel of niet senior mag zijn. Abod was hier niet al te blij mee haha

Verder krijg ik heel veel vragen van mensen hoe het gaat. Dus hier voor de mensen die het graag willen weten en nog niet hebben gevraagd. Deze week ging het allemaal wat minder en had ik wel erge heimwee. Iedereen zegt steeds tegen me ‘het begin is het moeilijkste’ en ‘het gaat vanzelf over’. Het enige wat ik mezelf dan afvraag is: sinds waarneer duurt een ‘begin’ zo lang. Ik zit hier morgen (voor jullie al vandaag) precies een maand namelijk. Soms gaat het heel goed en soms gaat het opeens heel slecht. Ik hoop gewoon dat als de school begint ik meer afleiding heb en minder last van heimwee heb dan hopelijk. Niet dat ik nu geen afleiding heb, maar dat is toch ander soort afleiding ofzo. Moeilijk uit te leggen.

Ik realiseer me ook net dat dit wel een mega lange blog is. Sorry daarvoor. Lol

Toedels!

Josephine

Ps. Als je op de hoogte wil blijven van mijn verhalen, dan kun je je email rechts onder invullen. Je krijgt dan automatisch een berichtje als er een nieuw verhaal online is gekomen.

Home is where your passport is...

Op z'n Amerikaans kamperen

Hoi,

De titel zegt het eigenlijk al wel: wij zijn deze week wezen kamperen! En om te beginnen, het was een beetje een chaos haha.

Maandag gingen we naar Walmart om wat inkoopjes te doen voor het kamperen. De rest van de dag hebben we niet zoveel gedaan.

Dinsdag ochtend hebben we onze spullen ingepakt en gingen we in een overvolle auto richting de camping rijden. Tenminste, dat dacht ik. Maar we gingen blijkbaar eerst naar Multnomah falls (een waterval). Nou we kwamen daar dus aan en ze wouden graag een KLEIN stukje wandelen. Helemaal prima. Dus wij een stukje omhoog lopen richting de top van de waterval, toen mijn gastvader had besloten dat we dan maar net zo goed de hele berg op konden lopen. Hier was ik dus totaal niet op voorbereid. Ik ben dus op mijn slippers en in 38 graden een berg op gelopen. Ik zag het allemaal niet meer zitten. Er zat zelfs een snee tussen me teen van mijn slippers.. Toen we uiteindelijk allemaal helemaal vies en bezweet onder aan de berg stonden, was het al half 7 en waren we nog geen eens bij de camping. Iedereen zat weer in de auto dus onze reis naar de camping (wat nu dus al ongeveer de hele dag duurde) ging door. Ik dacht dat de camping heel dichtbij was, aangezien we al 4 uur in de auto zaten, maar nee dit had ik fout. Want we moesten nog twee uur in de auto.. Toen we uiteindelijk bij de camping aankwamen was het al pikdonker. En jahoor, de hele camping was vol dus wij hadden geen kampeer plek. En omdat het al pikdonker was en telaat om nog naar een andere camping op zoek te gaan, hadden we maar besloten om terug naar huis te gaan. Weer 2 uur in de auto dus. Eenmaal weer thuis was ik maar meteen naar bed gegaan want ik was echt helemaal uitgeput. En we moesten de volgende ochtend ook weer vroeg op, want we gingen een nieuwe kampeer plek zoeken.

Nou woensdag ochtend dus lekker vroeg uit de veren. Niet dus, want ik was nog heel erg moe. Met extreme wallen onder me ogen, of zoals Luuk het zou beschrijven: je lijkt net een junk die aan het afkicken is

, gingen we onderweg richting de kust om daar een kampeer plek te vinden. En die vonden we hoor. Eindelijk. Nadat we onze tent in elkaar hadden gezet en alle andere spullen een beetje leuk hadden uitgestald, gingen we naar de zee toe. En die is me toch een partij koud hier zeg. Niet normaal. Daarna waren we ook nog naar een uitzichtpunt geweest waar we heel mooi uitzicht (duh) hadden over de kust van Oregon. Eenmaal terug bij ons kamp hadden we diner gemaakt en daarna een gezellig kampvuurtje. En in Amerika hoort bij een kampvuur natuurlijk Smores! Maar daarna was iedereen toch wel heel moe dus besloten we maar te gaan slapen. Nouja slapen, mijn gastvader snurkt. En normaal als iemand snurkt zou ik diegene gewoon een duw geven, maar dat ging in dit geval een beetje lastig want mijn gastmoeder lag tussen ons in.

Na een nogal slechte nachtrust was ik dus niet echt super vrolijk. Maar na een ontbijtje (geen idee wat het was) van mijn gastvader ging het al wat beter. Na ons hele kamp weer opgeruimd te hebben gingen we naar een Lighthouse. Het uitzicht was mooi en de lighthouse was leuk om eventjes te zien van buiten. Toen wou ik opzich wel weer terug gaan, maar mijn gastouders wouden heel graag een tour doen door de Lighthouse zelf. Nouja ze wouden het graag dus gingen we de tour maar doen. En wat was dit saai zeg haha. Toen de tour klaar was en we weer naar buiten liepen kwamen we vrienden van mijn gastouders tegen. En die hebben 14 kinderen.. 14.. Het enige wat ik me dan afvraag is wat voor een uitgelebberd ding zij wel niet moet hebben. Daarna reden we door naar de 'Sand Dunes' oftewel Duinen. Dit was wel geinig, want ze dachten dat ik nog nooit duinen had gezien. Maar als je ongeveer al je hele leven op Terschelling komt weet je echt wel hoe duinen eruit zien hahaha. Daarna gingen we naar het stadje Florence. Dit is een heel gezellig stadje. We liepen over over de kade daar en daar waren jongentjes krabben aan het vangen. En die waren nogal heel groot. Maarja toen werd een van de jongetjes gebeten in zijn duim door een krab. Het was opzich wel zielig, maar ik kon me lach natuurlijk weer niet inhouden. Daarna gingen we een ijsje halen. Dit was ook erg grappig want Heidi heeft blijkbaar nogal moeite met ijsjes eten en het zat dus ook echt overal. Zelfs op de achterkant van haar shirt

. Nadat iedereen ze ijsje op had en Heidi weer helemaal schoon was gingen we terug naar huis.

Vandaag hebben we Abod opgehaald! Hij is heel erg aardig en heeft echt een grappig accent. Maar hij was zo erg uitgeput, dat hij hier al sinds 4 uur 's middags (het is nu 11 uur 's avonds hier) al ligt te slapen. Sinds vandaag is ook de vader van Heidi en Christopher er. Hij neemt ze morgen avond weer mee naar huis, maar slaapt hier eerst een nachtje want morgen gaan we met mijn gastvader en hem mee naar de Gun Range. Hij heeft dus ook wat pistolen meegenomen.. Ik kwam beneden vanochtend en het eerst wat ik zag is een pistool. En niet zo'n kleine ook. Hij heeft er dus blijkbaar ALTIJD twee bij zich. Een kleine om z'n enkel een eentje bij z'n heup. Wel een beetje eng dus. Maar hij is heel aardig hoor! Ik mocht ook even zijn pistolen vasthouden, maar wat zijn die dingen zwaar hé. Morgen gaan we ook naar een bruiloft. Heel erg leuk om dat dus ook een keertje mee te maken in Amerika! Heb alleen geen idee van wie de bruiloft is haha.

Ohja, voordat ik vertrok naar Amerika, was mijn koffer een beetje te zwaar.. Hij woog 34 kilo terwijl die maar 23 mocht wegen. We moesten er dus 11 kilo uithalen en die hadden we in een doos gedaan en opgestuurd naar Amerika. Dit zou 3 tot 6 werkdagen duren. Die doos is hier nog steeds niet aangekomen. Wat blijkt nou, hij is al wel ergens in Amerika, alleen niemand weet precies waar. Ze ziin hem dus een soort van kwijt.. Nu gaan ze in Nederland proberen te onderzoeken waar die is, maar dat alleen kan al 30 dagen duren. Ik heb mijn spullen voorlopig dus nog niet. Ik zal het laten weten waarneer de doos is aangekomen..

Liefs Josephine

Ps. Als je op de hoogte wil blijven van mijn verhalen, dan kun je je email rechts onder invullen. Je krijgt dan automatisch een berichtje als er een nieuw verhaal online is gekomen.

Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the ones you did do.

New York & Gastgezin

Halloo allemaal,

Vandaag precies een week geleden was het dan zover, het Amerika avontuur kon eindelijk beginnen. Om half 5 ging de wekker, want om 6 uur moesten we op het vliegveld zijn. Na maar twee geslapen te hebben was het opstaan toch wel een beejte lastig en sloeg de paniek ook wel een beetje toe. Want toen realiseerde ik mij pas echt dat ik voor 10 maanden weg zou gaan.

Toen kwamen we (zoals gewoonlijk) telaat op Schiphol. Nadat we waren ingecheckt allemaal was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen. Na een nogal emotioneel afscheid, wat opzich wel had opgelucht, gingen we dan eindelijk in het vliegtuig naar New York! Na een hele lange, saaie en vermoeiende reis waren we in Newark geland. Nadat we op het vliegveld van Newark ook door de doaune gekomen waren allemaal, gingen we de koffers ophalen en toen naar de mall van New Jersey. Dit wel erg leuk, alleen was ik erg moe van de reis. Nadat we naar de mall waren geweest gingen we naar het hotel. Hier kregen we de rest van de middag vrij om een beetje uit te rusten. 'S avonds zouden we pas rond 8 of 9 uur gaan eten, omdat we met de Duitse groep pizza zouden eten in het hotel. Maar de Duitsers waren laat en idereen was ontzettend moe, dus moest heel maar zonder hun. Heel erg jammer

.

Volgende ochtend ging onze wekker al om half 7. Nouja 'al', mijn kamer genoten en ik waren allemaal al rond 6 uur of eerder wakker door de jetlag. Om half 8 gingen we ontbijten en om half 9 zouden we met een bus worden opgehaald om naar New York te gaan (ons hotel zat in New Jersey). Maar nu een kleine vertraging, de buschauffeur van de Duitse groep was het dopje van van zijn olietank kwijt dus liep er overal olie, gingen we dan toch echt. In New York zelf moesten we eerst onze gids ophalen die ons de komende twee dagen door New York ging leiden. Dalia was haar naam en ze was erg aardig! Ook kregen we allemaal een buddie aangewezen, zodat we dan makkelijk konden controleren of iedereen er nog was. Mijn buddie was Lynn en we hebben erg veel lol gehad samen haha. Als eerste reden we met de bus naar 5th avenue, daar kregen we wat vrije tijd en was ik met Lynn en Nadia naar Magnolia Backery geweest om daar de lekkerste cupcakes van New York te eten. Ze waren dan ook erg lekker. Daarna gingen we met de bus naar een plek waar je goed lunch kan kopen. Iedereen had geld gekregen voor lunch. Nadat iedereen zijn lunch had gehaald gingen we met de bus naar Central Park om het daar op te eten. Dit was erg leuk en het was ook erg lekker weer. Toen iedereen hun lunch ophad gingen we naar China Town. Dit vonden wij (Lynn, Nadia en ik) niet heel bijzonder, dus waren we maar naar de Starbucks gegaan voor de wifi

. Na China Town werden we naar de Brooklyn Bridge gebracht. Deze zijn we helemaal overgelopen. Het was erg warm op dat moment, dus het was best een beetje vermoeiend. Toen we eenmaal aan de overkant waren stond de bus ons daar weer op te wachten om ons vervolgens naar het Hard Rock Café te brengen. Dit was erg leuk en lekker gegeten. Nadat iedereen klaar was met eten gingen we lopend naar The Top of the Rock. Na nogal veel foto's gemaakt te hebben bij het Observation Deck, was iedereen toch wel echt uitgeput. We gingen dus ook terug naar het hotel om vervolgens vroeg naar bed te gaan, want de volgende dag was er nog een dag New York!

De tweede en ook meteen laatste dag in New York mochten we wat later opstaan. Na het ontbijt en de zoektocht naar een blarenpleister, want ja ik had echt een reuze blaar onder me teen zitten, werden we om half 10 opgehaald door de bus weer. Blarenpleisters kennen ze hier trouwens niet. Nadat we Dalia weer hadden opgehaald gingen we naar het 9/11 memorial. Erg indrukwekkend. Maar omdat we een boottochtje gepland hadden staan konden we daar niet heel lang blijven. We werden dan dus ook weer opgehaald met de bus, die ons vervolgens naar de boot bracht. Deze boottocht had ik twee jaar geleden eerder al een keertje gemaakt, maar hij bleef even leuk en mooi. Na veelste te veel foto's van het uitzicht gemaakt te hebben (ze zijn ook nog eens bijna allemaal hetzelfde) gingen we lopend naar een plek waar we onze lunch weer moesten halen. En ik had lekker sushi gehaald voor lunch, dus mijn dag kon ook niet meer stuk. Na de lunch werden we naar de subway gebracht, om vervolgens naar Coney Island te gaan. Dit had een soort mini pretparkje en een strand waar het best wel druk was. Na Coney Island gingen we naar een soort pizzaria die bekend was om zijn vierkante pizza's?? De pizza smaakte dus ook best wel goed en we hebben ons ook erg kunnen vermaken met de Duitsers die naast ons zaten

. Toen iedereen klaar was gingen we weer terug naar de bus die ons bracht naar Times Square. Hier kregen we weer tijd om rond te kijken en natuurlijk te shoppen. We hadden om half 10 weer afgesproken bij de bus en tot nu toe was iedereen ook altijd netjes optijd geweest. Maar jahoor het moest en zal een keertje gebeuren dat er iemand telaat kwam en 3 keer raden wie dat waren. Lynn, Nadia en ik waren met ze drieen op pad gegaan, maar vervolgens de hele verkeerde kant opgelopen richting de bus. Maar nadat we Joost (onze begeleider) hadden gebeld en hij ons goed had geholpen met de weg terug vinden, konden we eindelijk terug naar het hotel. Want morgen was de grote dag: Iedereen ging naar hun gastgezin!!

Die nacht heb ik bijna niet kunnen slapen, omdat ik nogal zenuwachtig was. Om half 1 viel ik eindelijk in slaap. Na dus maar 2 en een half uur geslapen te hebben ging we wekker voor ons al om 3 uur.. Om 4 uur werd ik met de meiden waarmee ik op de kamer sliep en nog twee andere opgehaald door de bus om naar het vliegveld te gaan. Onze begeleider Joost was ook mee. Gelukkig zat ik met twee andere meiden in het vliegtuig, dus hoefde ik niet alleen te vliegen. Maar bij het inchecken van de koffers ging het al helemaal fout. Mijn koffer en ook de koffer van Maud was te zwaar. Hij woog nog zwaarder dan op de heenweg, terwijl er alleen een bikini topje extra in zat.. Maar goed, heel gedoe dus want er moesten spullen uit. Uiteindelijk liep ik met twee dikke truien om mijn middel en een dikke trui aan. Erg charmant was het niet dus. Eenmaal in het vliegtuig blijkt er iets fout te zijn, dus worden we weer terug naar de Gate gereden. Na anderhalf uur vertraging was het probleem eindelijk opgelost en konden we dus gaan. Maar ik had nual een probleempje, want op San Fransisco (waar we heen vlogen) moest ik overstappen naar Eugeune. Daar had ik maar 40 minuten de tijd voor. En sinds we al anderhalf uur vertraging hadden, zou ik dit niet gaan redden. Toen we in San Fransisco geland waren zou ik nog net optijd kunnen komen. We stonden eindelijk bij de Gate en te wachten tot we het vliegtuig uit mochten. Maar nee hoor, toen werd er omgeroepen dat we bij de verkeerde Gate waren geplaatst en naar een andere moesten. Ik had mijn vlucht dus gemist. Toen we eenmaal het vliegtuig uit waren, moest een van de meiden waarmee ik vloog ook overstappen (die was wel optijd) en de andere werd daar opgehaald door haar gastgezin. Ik was dus helemaal alleen. Ik raakte toen toch wel even in paniek en wist ook even niet meer wat ik moest doen. Uit instinct ging ik automatisch me ouders proberen te bellen (ookal werd dit afgeraden want ze kunnen toch niks voor je doen op dit moment). Deze namen niet op dus ging ik Luuk (mijn vriendje) maar proberen te bellen en nam gelukkig wel op. Hij kon er natuulijk op dat moment ook niks aan doen, maar het horen van zijn stem stelde me wel een beetje gerust. Nadat ik weer een beetje gekalmeerd was ging ik opzoek naar iemand die mij kon helpen. En die had ik al snel gevonden. Deze vrouw was niet bepaald aardig of vrolijk, maar ze had wel mijn kaartje omgeboekt zodat ik met de volgende vlucht meekon. En deze ging twee uur later,dus moest ik mezelf maar twee uur zien te vermaken. En natuurlijk moest ik ook mijn gastgezin laten weten dat ik me vlucht had gemist en dus later zou komen. Ik hun dus bellen. Toen ik eenmaal me gastmoeder aan de lijn had kon ik me tranen niet meer inhouden en zaten er dus ook behoorlijk wat mensen raar naar mij te kijken haha. En dan zat ik ook nog in de stress over me koffer. Of die wel of niet met de vlucht evoor mee was gegaan. Gelukkig is alles goedgekomen en ben ik nu sinds zaterdag bij mijn gastgezin.

Zondag ben ik voor het eerst in mijn leven naar de kerk geweest. Het was heel anders dan dat ik dacht dat het zou zijn. Maar deze kerk schijnt dingen dan toch ook net iets anders te doen. Vraag me niet hoe anders, want dat weet ik niet. Hier heb ik ookal meteen 2 jongens en 1 meisje ontmoet die op dezelfde school zitten als ik. De jongens zitten allebei ook in senoir year en het meisje in junoir year. Ook hebben ze alle drie een auto en als ik ergens heel wil moet ik het gewoon aan hun vragen

.

Maandag zijn we met mijn gastmoeder, haar twee kleinkinderen (die logeren hier tijdelijk) en haar dochter naar de mall geweest. Hier hebben we geluncht en we hadden we ook meteen een Amerikaans abbonement voor mij geregeld. Voor de rest hebben we nog een paar leuke kleine dingetjes gedaan. Maar de echt leuke dingen gaan we pas doen als Abod (mijn huisgenoot uit Palestina) hier komt. Hij komt de 21e.

Ohja, we zijn ook al even langs de school geweest om wat dingetjes op te halen. Zo ook een boekje met alle vakken erin waar je uit kan kiezen. Het 'boekje' heeft 62 bladzijdes en ik moet er 8 uit kiezen..

Ik heb super veel zin in school (ja dit hoor je niet vaak) en alle andere dingen die gaan komen, maar ik mis Nederland en iedereen toch ook wel. De foto's van New York zal ik trouwens nu ook uploaden.

Liefs Josephine

Ps. Als je op de hoogte wil blijven van mijn verhalen, dan kun je je email rechts onder invullen. Je krijgt dan automatisch een berichtje als er een nieuw verhaal online is gekomen.

We can’t really appreciate home, until we leave it

America here I come!

Hoii,

Zoals veel van jullie waarschijnlijk wel weten ga ik op 5 augustus (dat is over 51 dagen

!!) naar Amerika voor 10 maanden om daar High School te gaan doen.

Het begon allemaal op 6 december 2014, toen ik naar de Travel Active infodag ging om meer informatie te krijgen over een jaar High School. Ik was met me moeder en aan het einde zei ik tegen haar, mam zullen we mij gewoon inschrijven? Hoeven we ook geen inschrijf geld te betalen, want dat was een cadeautje van Travel Active omdat het sinterklaas was geweest. En toen stond ik opeens inschreven. Ongeveer twee weken later kreeg ik een mail met de link naar het aanmeldingspakket. Ik dacht 'oh dit doe ik wel even'. Nou niet dus, 2 weken kerstvakantie, en na die 2 weken was ik nog steeds niet klaar. Toen had ik in januari een intervieuw in het engels met iemand van Travel Active en een lees en luister toets om te testen hoe goed je engels is. Bij dit hele gebeuren waren nog andere toekomstige exchange studenten, wat dus heel leuk was en dat nog steeds leuk is om met mensen in contact te zijn die hetzelfde doormaken als wat jij mee maakt. Nu zitten we met al die exchange students, die ook met Travel Active gaan, in een groepschat. Heel gezellig maar er wordt af en toe zo veel in gepraat pff.. haha.

Ondertussen had ik me aanmeldingspakket dus ingeleverd en in maart kreeg ik te horen dat ik was geaccepteerd voor het High School programma en dat ze een gastgezin en school voor mij gingen zoeken nu. Er stond ook bij dat het gemiddeld 3 maanden duurt om een gastgezin en school te zoeken..

Na een maand niks gehoord te hebben had ik Travel Active maar eens een mail gestuurd met de vraag of ze al iets meer wisten over mijn gastgezin. Ik kreeg als antwoord dat zij niks wisten en dat de organisatie in Amerika (ayusa) alles regelt qua gastgezin enzo en als er dan eentje gevonden was dat ze dan pas contact opnamen met Travel Active (stiekem wist ik dit allang maar ik was gewoon zo nieuwsgierig). Toen was het meivakantie en was ik er al helemaal niet meer zo heel erg mee bezig, want de examens begonnen bijna. Dikke stress dus.

Mijn laatste examen was op een dinsdag en die zondag ging ik lekker een paar dagen naar Turkije met mijn vader. Op de site van ayusa (de organisatie binnen Amerika dus) staan alle exchange students die nog een gastgezin nodig hebben. En als jij er niet meer opstaat, is er waarschijnlijk een gastgezin voor je gevonden. En jahoor, die zaterdag dacht ik, laat ik maar eens op de site kijken hoeveel studenten er eigenlijk nog over zijn. Zat ik een beetje tussen de studenten te kijken, realiseerde ik me opeens dat ik mezelf helemaal niet zag staan. Ik 3 keer opnieuw gekeken, maar nee hoor ik stond er echt niet meer tussen. Dit betekende dus dat er een gastgezin voor me was gevonden!! Meteen verteld in de groepsapp met de andere exchange students, die mij vertelde dat ik dan maandag een telefoontje kon verwachten!

Maandag heb ik de hele dag naast me mobiel gezeten, maar ik zat natuurlijk in Turkije en daar is het een uur later. Dus toen ik om 6 uur s'avonds, Turkse tijd, nog steeds niet gebeld was begon ik toch wel een beetje te stressen. Toen bood me vader aan of hij ze niet even moest bellen om te informeren. Dit hadden we dus maar gedaan en bleek dat ze net op het punt stonden om mij te bellen haha. In Turkije hadden we niet heel erg goed ontvangst, dus was Travel Active eerst 3 keer weggevallen. Heel gedoe. Maar uiteindelijk deed die het goed en kreeg ik te horen dat ik was geplaats in het plaatsje Springfield, Oregon in een dubble placement. Met nog een exchange student uit een ander land dus. Deze exchange student is 15 jaar, zijn naam is Abod en hij komt uit Palestina. Ja, ik weet dat jullie nu allemaal denken 'huh?! Palestina?'. Dat was mijn reactie ook toen ik dat te horen kreeg. Maar echt , ik kan het nu al goed met hem vinden! Mijn nieuwe ouders volgend jaar heten Andrew en Carma en ze hebben al meer dan 40 studenten in huis gehad, wat ik een hele opluchting vind. Ze zijn heel erg aardig en lief, ookal zijn ze wel een beetje verschillend denk ik. Andrew heeft 20 jaar in het leger gezeten en houd echt van outdoor dingen doen en Carma is een soort huisvrouw en een van haar hobbies is breien. Voor de rest hebben ze 6 kinderen. Hebben ze toch nog wel een hobby gemeen

.

Afgelopen zaterdag hadden we dan de laatste voorbereidingsbeijeenkomst voor vertrek met alle exchange studenten. Ik heb ook al veel mensen ontmoet waarmee ik 5 augustus naar New York ga voor de oriëntatie dagen. 8 augustus vlieg ik door naar mijn gastgezin. Deze dag was erg gezellig. Maar ik realiseerde me ook dat het opeens wel heel dichtbij komt allemaal nu. Koudwatervrees (zo noemt Travel Active het). Soms kan ik mezelf echt wel voor me kop slaan dat ik hier aan ben begonnen. Maar andere dagen wil ik soms het liefste zo snel mogelijk daar heen.

Al met al heb ik er toch wel heel erg zin in! Ik ga proberen deze blog bij te houden, want ik wordt er onderhand wel een beetje gek van dat ik 100 keer per dag hetzelfde verhaal aan iedereen moet vertellen. Ookal weet ik niet zeker of deze blog bijhouden gaat lukken.

Liefs Josephine

Ps. Als je op de hoogte wil blijven van mijn verhalen, dan kun je je email rechts onder invullen. Je krijgt dan automatisch een berichtje als er een nieuw verhaal online is gekomen.

Life begins at the end of your comfort zone